Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Jong bloed kruipt waar het niet gaan kan: Rémy en Inke over hun ervaringen in Oost-Europa
Rémy en Inke zijn twee jonge leeuwen van wie het activisme de landsgrenzen overstijgt. Rémy verbleef vorig jaar een aantal maanden in Polen, Inke zakte dit voorjaar naar Oekraïne af. Ze schrijven elkaar een brief waarin ze hun ervaringen met elkaar uitwisselen.
Hey Inke,
Alles fijn achter het roze gordijn? Jammer dat je er niet kon bij zijn op de Belgian Pride dit jaar. De Pride is mijn jaarlijkse peptalk-momentje om door te zetten met mijn werk rond LGBT+. Zoveel mensen samen die diversiteit en liefde vieren… Wat is er nog mooier op deze wereld? En laat me dan ook vooral eerlijk zijn. Eigenlijk is ieder feestje met mijn lievelingsnichten toch wel memorabel. Misschien is het daarom wel dat ik de Belgian Pride zo leuk vind.
Want laat ons eerlijk zijn… De cijfers van de Pride in Brussel zijn een beetje beschamend. Terwijl Amsterdam of Londen bijna een miljoen bezoekers trekken, haalt Brussel, de politieke hoofdstad van de Europese Unie, niet eens de 100.000. Het uitgaansleven voor mijn roze kameraden wordt er ook maar droef de laatste tijd. Nochtans is er wel een markt voor.
Flash, het wekelijkse billen schudden op zondagavond in de Brusselse danceclub Le You, lokt telkens honderden mensen. Hoe komt dat toch?
Toen ik vorig jaar acht maanden in het Poolse Warschau woonde, werd mijn schaamte voor de Belgische gaycultuur er niet bepaald minder op. Warschau is niet zoveel groter dan Brussel, maar telt wel een stuk meer gayclubs. Plus die zijn dan nog een heel weekend open. Toen ik deelnam aan de Pride in Warschau was mijn schaamte compleet. Er namen vorig jaar evenveel mensen deel aan de Pride in Warschau als die in Brussel.
Probeer ik hier nu te propaganderen dat Polen een progressief land is? Helemaal niet! Eerder het tegenovergestelde bewijs ik hiermee. Ik ben na ietsje teveel shotjes Żubrówka eens met m’n ‘klieken en klakken’ buitengesmeten in een café voor voetbalsupporters van Legia Warszawa. Kussen met een jongen was niet zo verstandig in een café vol mannen die opgewonden raken van jongens in korte broeken die zich haasten om een bal.
Maar ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat de Poolse hoofdstad niet minder progressief is dan Brussel. Het Poolse platteland is natuurlijk wel een stuk katholieker dan Vlaanderen. Maar het verschil tussen de twee steden is te
verwaarlozen. Er zijn in Brussel ook bepaalde wijken waar ik niet hand in hand met mijn lief zou willen lopen. (Niet dat ik er één heb, hé.)
Jij zal het me beter kunnen vertellen. Maar ook in Kiev ondervond ik een zekere roze subcultuur. Clubs als Pomada en Lift trekken er ook ieder weekend een paar honderd queers. Maar een aantal jaren geleden werd Pomada nog
aangevallen door neonazi’s. Er zijn dus nog wel heel wat risico’s aan verbonden, niet?
We hebben nog een hele weg af te leggen met de LGBT+ gemeenschap in Europa. Niet enkel in Polen. Ook in ons België. We moeten af van die politiek van tolerantie. Mensen moeten mij niet tolereren. Haters gonna hate. Ik wil vooral dat mensen blij zijn om ons bestaan. Dat België het tweede land ter wereld was om het holebihuwelijk in te voeren én dat dat dit jaar al vijftien jaar geleden is, iets om trots op te zijn. België moet zijn LGBT+ gemeenschap vieren, niet tolereren.
Jij hebt toch naast Oekraïne ook al een tijdje in Londen gewoond? Zie je daar dezelfde evoluties als in Brussel en Warschau?
Cya!
Rémy
Dag Rémy,
Hier gaat alles zijn gangetje. Ik probeer volop te genieten van mijn tijd hier. De drie maanden zitten er bijna op. Ik had heel graag meegevierd op de Pride dit jaar. Altijd motiverend om zoveel mensen samen gewoon het concept van liefde en samenhorigheid te zien vieren. Maar aan de andere kant kan ik nu eens meemaken hoe het eraan toegaat aan de andere kant van het gordijn. Het is voor mij al een hele openbaring geweest. Ik word hier al vaak genoeg nagekeken door mijn regenboogtattoos en harembroeken, laat staan als ik de hand van mijn vriendin zou vasthouden.
Het zou inderdaad leuk zijn mocht de Pride in Brussel meer participatie naar zich toetrekken. Maar als je het gaat vergelijken met de Pride in Kiev, doet ons klein landje het nog niet zo slecht. Vorig jaar waren hier maar een 3000-tal mensen aanwezig, omringd door veel politiekracht om hen tijdens de parade te beschermen. De optocht zelf verliep oké, maar toen de deelnemers eenmaal de parade verlieten en de politiebescherming wegviel, werden ze achtervolgd door extreemrechtse radicalen die jammer genoeg een paar activisten in het nauw hebben kunnen drijven. Zowel verbaal als fysiek geweld werd gebruikt.
Maar ik probeer altijd ook de positieve kant van het verhaal te zien. Op de eerste Pride in Kiev in 2013 (normaal zou het in 2012 geweest zijn maar die werd geband door een overvloed aan protest) waren er slechts een 100-tal deelnemers. Dat is dus meer dan vertienvoudigd. Er is vooruitgang, traag, maar hij is er wel. Meer mensen durven op te komen voor hun rechten en ondernemen actie.
Je moet hier overal voorzichtig zijn, zowel in de grotere steden zoals Kiev en Lviv als in de kleinere steden zoals Chernivtsi, waar ik het grootste deel van mijn tijd doorbreng. Mijn vriendin en ik houden af en toe elkaars hand wel vast in het centrum van de stad, maar we weten goed genoeg wanneer we moeten loslaten. In Kiev merk je dat er al meer alternatieve mensen, die niet voldoen aan de religieuze en nationalistische normen en waarden, zich out en proud tonen op straat. Maar of er minder gevaar is in de hoofdstad is, is moeilijk te zeggen. Rechtse radicalen zijn er zeker niet onbestaand. Er zijn recent nog genoeg gevallen voorgekomen waarbij er feministische of LGBT+ events geannuleerd
moesten worden door extreemrechts protest.
Tijdens mijn verblijf hier heb ik vooral de ondergrondse queer cultuur meegemaakt. Een roos getinte bar hebben we niet bezocht. Ik moet toegeven dat ik hier regelmatig gebogen rondloop onder de blikken van traditionele mensen en het sluipend gevaar van extreemrechtse radicalen. Mij hier volledig vrij voelen in mijn doen en laten is zo goed als onmogelijk. Is het erg om te zeggen dat het wel went, jezelf beperken in je zijn wanneer je weet dat het nodig is? Of is het het waard jezelf en je partner in gevaar te brengen als je elkaar een kus geeft in een afgelegen straat op weg naar huis?
Waar ik mezelf veel vrijer voel, is in Londen. Mijn favoriete schrijfplek waar ik meermaals per jaar vertoef. Durf ik daar overal en op elk tijdstip de hand van mijn partner vast te houden? Nee. Helaas zijn in bepaalde buurten holebien
transfobie nog steeds springlevend. Ik zoek meestal de plekken op waar de meesten van mijn alternatieve peers ook uithangen, zoals in Soho en Camden. Daar heb ik meestal het gevoel dat alles mogelijk is.
Er is nog veel ruimte voor verbetering. Zowel in Kiev als in Londen als in heel Europa. Maar als ik deze zomer terugkeer naar België, zit in mijn valies toch het besef dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat ik daar geboren ben. Perfectie
bestaat nergens en we zitten er ook niet dichtbij, maar ik leef daar in ieder geval niet in een constante angst als ik mezelf wil zijn.
Ik hoop dat we binnenkort onze ervaringen kunnen uitwisselen op café. Den Draak misschien?
Tot snel!
Inke
Eigen verslaggeving